و به پایان رسید...

مادربزرگ عزیزم (مامان ملیح) امروز صبح تقریبا ۶:۵۰ دقیقه پس از ۸۶سال زندگی رفت پیش پدریزرگم :(

سرمقاله آفتاب یزد/ راست گفت مدعی آزادی مطلق!

مجتبی واحدی: چندی قبل كه رئیس دولت ادعا كرد <آزادی در ایران نزدیك به مطلق است> این سخن، عده ای را به تعجب انـداخـت. زیرا همزمان با این ادعا، درخواست بسیاری از فعالان سیاسی برای بهره مندی از اصل 27 قانون اساسی بـا مخـالفـت وزارت كشـور همین دولت مواجه شده بود و روزنامه رقیب انتخاباتی همین رئیس دولت، درمحـاق تـوقیـف قـــرار داشـت. اما ظاهراً قضاوت‌های منفی درمورد ادعای رئیس دولت، كمی عجولانه بود . اگر كمی به اطراف رئیس دولت نگاه می شد این آزادی مطلق كاملا قابل مشاهده بود، پس او حق داشت وجود آزادی مطلق را حس كند. در فضای آزادی مطلق، رئیس دولت حق دارد هركس را كه مایل است به عنوان همكار خود انتخاب كند اما هیچ كس حق ندارد به مخالفت با انتخاب او بپردازد؛ فرقی هم نمی كند كه مخالف كیست . آزادی مطلق رئیس دولت برای انتخاب معاون اول خود، توسط هر كس كه خدشه دار شود خبرگزاری مزدبگیر دولت حق دارد انكار آزادی مطلق رئیس خود را <خلاف عقل و قانون> بنامد و كفن پوشان سابق – سینه چاكان دولت فعلی– هم از آزادی مطلق برخوردارند كه بر این اهانت بزرگ خبرگزاری دولت نسبت به مخالفان مشایی – مراجع تقلید، رهبری نظام و بسیاری از نمایندگان مجلس– چشم ببندند.

آزادی مطلق برای مدعیان آزادی مطلق در حدی است كه حق دارند علیه مجلس، قوه قضائیه، منتقدان دولت و حتی میلیون‌ها ایرانی معترض به نتیجه انتخابات، هرچه بگویند و بنویسند و اگر هم كسی این آزادی مطلق را به رسمیت نشناسد ادب پیشگان دولتی به خود اجازه می‌دهند روزنامه او را <عرعر نامه> بنامند. در فضای آزادی مطلق، مردم مجبورند صدای بعضی از حامیان دولت را حتی اگر شامل فحاشی علیه دیگران باشد بشنوند اما اگر كسی در برابر <انكرالاصوات> آنها موضع گرفت مستحق هرگونه ملامت و توهین است؛ چون آزادی مطلق حامیان دولت را خدشه‌دار كرده است. در فضای آزادی مطلق فعلی، مسئولان دولتی حق دارند نشست همه سران فعلی و قبلی نظام را تحریم كنند، كسی هم حق ندارد آنها را به خاطر استفاده از این آزادی مطلق، ملامت كند اما اگر نوه امام با عدم حضور در یك مراسم، مدنی‌ترین روش اعتراض به بعضی مسائل را در پیش گرفت، آن طرفی‌ها آزادی مطلق دارند كه هر چه می‌خواهند علیه او بگویند و بنویسند.

در آزادی مطلق فعلی، طرفداران دولت حق دارند نام به ناحق برده شده تعدادی از فعالان سیاسی در یك دادگاه پرحاشیه را منتشر كنند اما هیچ كس حق ندارد از محكومیت یك وزیر – تنها به این بهانه كه امكان تجدید نظر درحكم او وجود دارد – سخن بگوید. آزادی مطلق برای دولت و رئیس آن درحدی است كه می‌توانند دستور رهبری برای لغو حكم انتصاب معاون اول را یك هفته معطل نگه‌ دارند تا معاون محبوب ایشان، راضی به استعفا شود اما در همین فضا، هیچ‌كس حق ندارد خبر صدور دستور رهبری را منتشر نماید، اگر هم كسی بر خلاف توقع دولتی ها، این نامه را افشا كرد دولتی‌هایی كه آزادی آنها مطلق است حق دارند او را آماج حملات خود قرار دهند. در فضای آزادی مطلق، <خبرگزاری دولت> حق دارد <نوه فاضل امام> كه مراتب فضل او از سخنانش پیداست را توسط فردی كم سواد زیر سوال ببرد اما هیچ كس حق ندارد از مدرك جعلی وزیر سخن بگوید و او را كه بهترین نشانه كم سوادی او عدم تشخیص مدرك اصلی از جعلی است مورد شماتت قرار دهد.

اگر هم كسی باور كرد كه آزادی مطلق برای افشای این كم سوادی وجود دارد، دولتی‌های آزاد، حق دارند او را به تعقیب جزایی تهدید كنند. آزادی مطلق به دولتی‌ها اجازه می‌دهد امكانات و اختیارات خود را به صورت صددرصد مورد بهره برداری قرار دهند و در استفاده از این اختیارات و امكانات – كه تعلق بعضی از آنها به دولت، محل تردید است – حتی اصولگرایان و شركای حكومتی خود را، شریك نكنند اما اگـر نـوه امام برای مقاومت در برابر بعضی فشارهای غیرمنطقی و در عین حال با هدف جلوگیری از تنش، مراسمی را لغو كرد، <ترمز بریده>های دولتی حق دارند شدید‌ترین حملات را متوجه او كند. فضای آزادی مطلق به گونه‌ای است كه یك وزیر به خاطر حمایت از دستور رهبری، مورد خشم قرار می‌گیرد تا نشانه دیگری از آزادی مطلق در دولت به نمایش درآید. در فضای آزاد فعلی، یك وزیر نورچشمی، آزادی مطلق دارد آمارهایی از عملكرد خود ارائه كند كه به ادعای یك نماینده اصولگرای مجلس، بخشی از آنها دروغ است و بخش دیگر مربوط به عملكرد وزیران قبل از او. مقامات بالاتر از او هم آزادی مطلق دارند كـه ادعـاهـای قبلی خود در خصوص پیچاندن گوش متخلفان را نادیده بگیرند و به حمایت كامل از <وزیر آمار دهنده> بپردازند؛ بدون آنكه به مردم بگویند <اگر ادعاهای نماینده اصولگرا دروغ بود چرا وزیر مورد نظر در همان جلسه به پاسخ گویی برنخاست؟>

البته هیچ‌یك از نمونه های فوق، باعث نگرانی نیست زیرا افراط دولتی ها در بهره گیری از آزادی مطلق، تاكنون حقایقی را برای مردم و سیاستمداران – اعم از اصولگرا و اصلاح طلب – آشكار ساخته است كه قطعا در غیاب این آزادی ها، پی بردن به آنها در كوتاه مدت، امكان پذیر نبود.

منبع